Psyche on the Skin

این یک پدیده نگران‌کننده است که بسیاری از ما آن را به عنوان یک اپیدمی روانی مدرن، نشانه‌ای از آشفتگی عاطفی شدید در جوانان، به ویژه زنان جوان، در نظر می‌گیریم: قطع و آسیب به خود. اما تعداد کمی از ما می‌دانیم که ۱۵۰ سال پیش با معرفی موسسه روان‌پزشکی بود که خودزنی برای اولین بار به عنوان یک طبقه از رفتار توصیف شد، که روانپزشکان و بعدا روانشناسان و مددکاران اجتماعی تلاش کردند آن را درک کنند. با توجه به مراقبت و تمرکز، "پسیش" بر روی پوست، از دهه ۱۸۶۰ تا به امروز، راز اما ضروری خود آزاری را به ما می‌گوید و نشان می‌دهد که این عمل تا چه حد در فرهنگ انسان ریشه دوانده است. سارا چینی به انواع مختلفی از اعمال خود آزار دهنده، از جمله خودزنی جنسی و بدرفتاری هیستریک در اواخر دوره ویکتوریا، فرقه‌های مذهبی خود معرف، و خودزنی و خودزنی در هنر، موسیقی و فرهنگ عامه نگاه می‌کند. همانطور که او نشان می‌دهد، در حالی که خود آزاری یک پدیده گسترده است که در بسیاری از زمینه‌های مختلف یافت می‌شود، لزوما هیچ معنای جهانی ندارد که همیشه باید در بافت تاریخی و فرهنگی که آن را احاطه کرده‌است درک شود. چینی که به طور شجاعانه تجربیات شخصی خود را با آسیب به خود به اشتراک می‌گذارد و آن‌ها را در تاریخ گسترده‌تر خود قرار می‌دهد، یک گزارش حساس اما جذاب ارائه می‌دهد که با تصاویر قدرتمندی پشتیبانی می‌شود که تصورات غلط و مجادلاتی را که این پدیده اغلب بد تعبیر شده را احاطه کرده‌اند، به چالش می‌کشد. نتیجه مطالعه بسیار مهم برای درمانگران و دیگر متخصصان در این زمینه، و همچنین کسانی است که تحت‌تاثیر این اقدام احساسی و چالش برانگیز قرار گرفته‌اند.

---