Losing My Mind

هنگامی که تام دبجو در سال ۱۹۹۹ پنجاه و هفت ساله شد، او فکر کرد که در حال آغاز کردن ساله‌ای طلایی آرامش بخش بازنشستگی است - زمانی برای گذراندن با خانواده، دوستانش، باغ علفی که او دهه‌ها کشت کرده بود و از آن امرار معاش می‌کرد. پس از آن، یک روز زمستانی، در یک امتحان روزانه به دکترش گفت که دچار فراموشی شده و کارش را دشوار ساخته‌است. پس از آن دیدار شوم، و آزمایش‌های بعدی در طول چند ماه، دباگیو به لژیون دوازده میلیون نفر دیگر که مبتلا به بیماری الزهیمر بودند پیوست. اما تحت چنین ناسزایی، به دباگیو نیز یکی از بزرگ‌ترین هدایا داده شد: توانایی ترسیم فراز و نشیب‌های ذهن شکست‌خورده‌اش. از دست دادن ذهن من یک گزارش فوق‌العاده از اولین شخص الزیمرز اولیه است - شکل بیماری که ذهن‌های جوان‌تر و هشیارتر را ویران می‌کند. دباگیو در روز اول تشخیصش شروع به نوشتن کرد و با وجود اینکه به یکی از بزرگ‌ترین گنج‌ها و یادبودهای زندگی چنگ زده‌است، به نوشتن ادامه داد. (‏دیباگیو)‏با بیانی الهام‌بخش و دقیق، تصویری زنده از شکوه خاطره و دردی که از فقدان آن ناشی می‌شود، ترسیم می‌کند. فرقی نمی‌کند که روزه‌ای شاد جوانی که در زمان بسیار معصومانه‌تر سپری می‌شود را توصیف کند و یا ارزیابی کند که چگونه بیماری او بر اطرافیان او تاثیر گذاشته‌است، دباگیو به طور کنایه آمیزی یکی از مهم‌ترین بخش‌های زندگی ما - خاطره - و اینکه ما اغلب آن را بدیهی می‌دانیم را به تصویر می‌کشد. اما برای دبجو، حافظه چیزی بیش از یک حساب زمان گذشته است، این توانایی یک نفر برای عمل کردن، فکر کردن و در نهایت زنده ماندن است. همانطور که زندگی او به لحظات روشنی تبدیل می‌شود، قدرت واقعی تفکر و توانایی او برای ارتباط با جهان درخشان می‌شود، و در مورد دبگیوی، به همان اندازه در عدم عملکرد است که در توانایی برای عمل کردن است که کسی عشق، امید و ساله‌ای طلایی آرامش را می‌یابد. در یک زندگی نامه، یک تاریخ پزشکی و یک عهد به زیبایی حافظه، از دست دادن ذهن من چیزی بیش از یک داستان از الزایمر است، این داستان فریبنده مبارزه یک انسان برای ارتباط با جهان و زندگی خودش است.

---