Toxic Truth

آن‌ها به عنوان جنگجویان محیط‌زیست شروع به بیرون رفتن نکردند. کلر پترسون یک زمین‌شیمی دان بود که بر تعیین سن زمین تمرکز داشت. هربرت نیدلمن یک پزشک اطفال برای درمان کودکان درونشهر بود. اما در آزمایشگاه شیمی و بخش بیمارستان با یک دشمن مشترک مواجه شدند: سرب. البته در همه جا - البته در بنزین و رنگ، اما در لوله‌های آب و قوطی‌های غذا، لوله‌های خمیر دندان و اسباب‌بازی، سرامیک و لوازم آرایشی، جواهرات و باتری. اگرچه در آن زمان افراد کمی نگران آن بودند، اما سرب هم سمی بود. در حقیقت سمی، روزنامه‌نگار لیدیا دنورث داستان‌های کم‌تر شناخته‌شده این دو مرد را نقل می‌کند که جزو اولین کسانی بودند که حکمت پر کردن دنیا با چنین فلز مضری را زیر سوال بردند. دنورث آن‌ها را از یخ و برف قطب جنوب تا حیاط مدارس فیلادلفیا و بوستون دنبال می‌کند و از عظمت این مشکل پرده برمی دارد و آسیب جبران‌ناپذیری که به بچه‌ها وارد می‌شود را نشان می‌دهد. در کنفرانس‌ها و دادگاه‌های داغ، سالن‌های کنگره و در آژانس حفاظت از محیط‌زیست، دانشمند و دکتر مجبور به دفاع از حرفه خود و شهرت در مواجهه با مخالفت باور نکردنی صنعت شدند. برای غلبه بر منافع سازمانی مستحکم و سیاست‌زده و بوروکراسی‌های دولتی، شجاعت، شور و شوق و اراده لازم بود. اما (‏پترسون)‏، (‏نیدلمن)‏و هم پیمانانشان در نهایت از زمانی که بنزین، رنگ، و قوطی‌های مواد غذایی در دهه ۱۹۷۰ از بین رفتند، سطح سرب در بدن آمریکایی‌ها ۹۰ درصد کاهش‌یافته است. موفقیت آن‌ها درسی در مورد خطرات قرار دادن اولویت‌های اقتصادی بر سلامت عمومی، و یادآوری این که علم - و افراد - چگونه می‌توانند جهان را تغییر دهند، ارائه می‌دهد. پرسش‌های اساسی مطرح‌شده توسط این نبرد - چه چیزی بیماری را تشکیل می‌دهد، چگونه استقلال علمی را اندازه‌گیری کنیم، و چگونه انعکاس ریسک قابل‌قبول را در هر مساله زیست‌محیطی امروز تعیین کنیم: از پلاستیک مورد استفاده برای تولید بطری‌های آب تا انتشار گازهای گلخانه‌ای. و اساسی‌ترین سوال - که ما چقدر باید در مورد آنچه که در محیط خود قرار می‌دهیم بدانیم - شاید امروز بیشتر از هر زمان دیگری مرتبط باشد.

---