Prisoners Without Bars

این داستان عاشقانه غم‌انگیز و پیروزمندانه، داستانی از حمایت و مراقبت است. دیوید در حالی که دستش را از خونریزی مغزی بیرون اورده بود، وارد اتاق خوابشان شد. (‏دونا)‏۱ - ۱ - ۹ نامیده می‌شود. در آن لحظه، دانا به اولین دوست و عشق زندگیش نزدیک شد. در اولین خاطرات او، دونا در مورد اینکه چگونه یک جراح مغز و اعصاب گفت که دیوید یک "اهدا کننده بزرگ عضو" خواهد کرد، صحبت می‌کند. او درباره پزشکان متکبر، بازدیدکنندگان بدون توجه، رانندگان آمبولانس غیر حساس، و پرستاران مشکل‌ساز می‌نویسد. او همچنین در مورد بسیاری از پزشکان دلسوز، پرستاران، درمانگرها، کارکنان، غریبه‌ها، اعضای خانواده و دوستانی که در سفر به آن‌ها کمک کردند صحبت می‌کند. (‏دونا)‏به طرز هیجان انگیزی توانایی خود را برای مثبت جلوه دادن توصیف می‌کند، چرا که او ترس از تصمیم‌گیری‌های مرگ یا زندگی را تجربه می‌کند. به محض اینکه دنیای خودش سقوط می‌کرد، او به خاطر زندگی her می‌خندید. بیش از سیزده سال بعد، دونا و دیوید با هم یک "عادی جدید" زندگی می‌کنند.

---