The Ghost Garden

یک اثر نادر روایت غیر داستانی که دنیایی را روشن می‌کند که بیشتر ما سعی می‌کنیم آن را نبینیم: زندگی روزمره بیماران شدیدا روانی، که درمان می‌شوند، به حاشیه رانده می‌شوند، قفل می‌شوند و از آن‌ها دوری می‌کنند. کتاب پیشگامانه سوزان دوهرتی برای ما جمعیتی از ارواح از دست رفته را به ارمغان می‌آورد، افرادی که توسط جامعه به آن‌ها مراجعه نشده است، می‌ترسند، از بخش‌های بسته به خانه رانده شده‌اند تا به خیابان‌ها بیایند و دوباره به زندان بازگردند. در طول ده سال گذشته، برخی از افرادی که در داخل و خارج از بخش‌های شدیدا بیمار موسسه داگلاس در مونترآل زندگی می‌کنند، دوستی را در سوزان پیدا کرده‌اند که داوطلب این بخش است، و سپس دوستانش را که برای گذراندن روزه‌ای خود تلاش می‌کنند تا به دنیا بیایند دنبال می‌کند. با هم‌کاری کامل آن‌ها، او داستان‌های آن‌ها را برای ما می‌آورد، که روش‌های تفکر ما در مورد افراد مبتلا به بیماری‌های روانی را در هر صفحه به چالش می‌کشد. ستون فقرات این کتاب زندگی کارولین ایوانز است (‏نه نام واقعی اش)‏، زنی در اوایل دهه شصت که سوزان از زمانی که یک دختر مدرسه‌ای روشن و آفتابی بود او را می‌شناخت. کارولین با سوزان و داستان‌هایی که از زندگی او تعریف کرده بود، دوستی صمیمانه‌ای ایجاد کرده بود. از طریق او آنچه را که زندگی با اسکیزوفرنیا در طول زمان واقعا شبیه آن است، تجربه می‌کنیم. از همه این‌ها گذشته، از جمله سیستم عدالت در نظر جسمی سخت بیمار است؛ در یک مورد، او معتقد بود که می‌تواند هم‌اتاقی او را با ریختن آب جوشان به گوش او نجات دهد. .. سوزان داستان کارولاین را با تصاویری درباره دوستان دیگرش، داستان‌های انسانی که امیدها، شرایط، شخصیت و انسانیت آن‌ها را آشکار می‌کند، تفسیر می‌کند. به نظر می‌رسد که اگر بتواند ده تا پانزده دقیقه اول هر وعده قهوه را با کسی که دچار روان‌پریشی است صرف کند، نتیجه واقعی ارتباط حاصل می‌شود. "جنون" آن‌ها جنبه دنیوی ندارد: در عوض چیزی در مورد این که چگونه از زندگی خود جان سالم به در می‌برند و چه چیزی را پشت سر گذاشته‌اند به ما می‌گوید. باغ ارواح نه تنها لمس کننده است، بلکه حامل حس همدردی و همدلی نیز هست.

---