In a Different Key

فینالیست جایزه پولیتزر ۲۰۱۷ در کتاب عمومی غیر داستانی تاریخچه روایی فوق‌العاده اوتیسم: داستان جذاب والدینی که برای حقوق مدنی کودکان خود می‌جنگند؛ پزشکانی که برای تعریف اوتیسم دست و پا می‌زنند؛ تقریبا هفتاد و پنج سال پیش، دونالد تریپلت از جنگل، می‌سی‌سی‌پی، اولین کودکی بود که مبتلا به اوتیسم شد. با شروع از بوی خوش خانواده‌اش، در یک کلید متفاوت داستان فوق‌العاده‌ای از این وضعیت اغلب بد تعبیر شده، و جنگ‌های حقوق مدنی که توسط خانواده‌های کسانی که آن را دارند به راه افتاده‌است را بیان می‌کند. در طول چند دهه، این یک تاریخ زیبا از مردم عادی است که مصمم هستند با آزاد کردن کودکان از موسسات غیر عادی، مبارزه برای حق رفتن به مدرسه، به چالش کشیدن نظر متخصصان در مورد اینکه داشتن اوتیسم به چه معنی است، و متقاعد کردن جامعه برای پذیرفتن کسانی که متفاوت هستند، مکانی را برای افراد مبتلا به اوتیسم در جهان فراهم کنند. این داستان زنانی مانند روت سالیوان است که علیه یک موسسه پزشکی که سرما را مقصر دانسته و "مادران یخچال دار" را به خاطر ایجاد اوتیسم رد کرد، شورش کردند. و پدرانی که دانشمندان را مجبور می‌کردند که برای درمان سخت‌تر تلاش کنند. بسیاری دیگر نیز نقش مهمی ایفا کردند: پزشکانی مانند لئو کانر که در درک ما از اوتیسم پیشگام بودند. وکلایی مانند تام گیل هول که مبارزه خانواده‌ها را برای تحصیل به دادگاه برد؛ دانشمندانی که بر چگونگی درمان اوتیسم تاکید داشتند؛ و کسانی که اوتیسم داشتند، مانند تمپل گراند ین، الکس پلنک و آری ان من، که دنیای درونی خود را توضیح می‌دادند و از فلسفه تنوع عصبی دفاع می‌کردند. این همچنین داستانی از مناقشات شدید از این سوال است که آیا واقعا یک "اپیدمی" اوتیسم وجود دارد، و آیا واکسن‌ها در آن نقش دارند؛ به رسوایی‌های مربوط به "ارتباطات تسهیل شده"، یکی از درمان‌های بسیاری که ثابت شده‌است راه‌های بن‌بست هستند؛ در مورد اینکه آیا دانشمندان باید درمان اوتیسم را دنبال کنند یا خیر اختلاف‌نظر شدیدی وجود دارد. نوبت تاریکی نیز وجود دارد: ما در مورد آزمایشگران یاد می‌گیریم که به کودکان مبتلا به اوتیسم غذا می‌دهند، یا آن‌ها را با برق برای تغییر رفتارشان شوکه می‌کنیم؛ و نویسندگان شواهد قانع‌کننده‌ای را نشان می‌دهند که هانس اسپرگر، کاشف این سندرم به نام او، در برنامه نازی شرکت کرد که کودکان معلول را به مرگ محکوم کرد. به نوبه خود صمیمی و گسترده، در یک کلید متفاوت، ما را از دوره‌ای می‌برد که خانواده‌ها خجالت‌زده شدند و کودکان محکوم به موسساتی شدند که در آن یک کادر از افراد مبتلا به اوتیسم نه تنها برای وارد شدن، بلکه برای درک جدیدی از اوتیسم: به عنوان تفاوت به جای ناتوانی.

---