Polio Wars

در طول جنگ جهانی دوم، اپیدمی فلج‌اطفال در ایالات‌متحده به عنوان جنگ دیگر کشور در خانه در نظر گرفته می‌شد: آن‌ها نه می‌توانستند پیش‌بینی شوند و نه مهار شوند، و بیماران فلج شده با معلولیت در جهان غیر دوستانه با معلولین مواجه می‌شدند. این حقایق با روش سنتی اجباری جامعه پزشکی در درمان بیماری، و درمان‌هایی که به طور کلی شامل درمان‌های بی‌اثر بودند، تشدید شدند. جنگ‌های فلج‌اطفال داستان خواهر الیزابت کنی خواهر است که به وضعیت خود به عنوان یک پرستار ارشد اشاره می‌کند و نه یک پرستار مذهبی که در سال ۱۹۴۰ از استرالیا وارد ایالات‌متحده شد و یک رویکرد غیر متعارف نسبت به درمان فلج‌اطفال داشت. کنی به این بیماری به عنوان یک بیماری غیر عصبی نزدیک شد، و از درمان‌های جدید مانند بسته‌های آب‌گرم و تمرینات عضلانی به جای جوش دادن، جراحی و بی‌حرکت کردن دفاع کرد. مراقبت او متضمن سبک متفاوتی از کار بالینی بود، یکی از درمان‌های خوشبینانه و بیمار محور که به بیماران و خانواده‌های ناامید امید می‌داد. روش کنی، که در ابتدا توسط موسسه پزشکی آمریکا کنار گذاشته شد، در طول دهه بعدی حمایت زیادی را به دست آورد، از جمله تایید بنیاد ملی تجزیه و تحلیل عفونت (‏ماه تودی از دیمس)‏، بزرگ‌ترین نوع بشر دوستانه بیماری آمریکا. تا سال ۱۹۵۲، یک نظرسنجی گالوپ، خواهر کنی را به عنوان مورد تحسین ترین زن در آمریکا معرفی کرد و او به عنوان یک شاهد متخصص در جلسات دادرسی کنگره در مورد تحقیقات علمی، یک کارگردان بنیادی و موضوع یک فیلم هالیوودی مشغول به کار شد. کنی آداب و رسوم حرفه‌ای و اجتماعی را زیر پا گذاشت و شخصیتی عمومی به وجود آورد که بلبل فلورنس و ماری کوری را با هم درآمیخت. تا دهه ۱۹۸۰، پس از کشف واکسن‌های سالک و سابین و عقب‌نشینی دیمس از تحقیقات فلج‌اطفال، بیشتر آمریکایی‌ها فلج‌اطفال، درمان‌های آن و خواهر کنی را فراموش کرده بودند. در بررسی این قوس تاریخی و روند عمومی فراموشی، نائومی راجرز کنی را به عنوان کسی که ارزش به خاطر سپردن دارد، معرفی می‌کند. جنگ‌های فلج‌اطفال هم اشتیاق و هم اقدامات مراقبت بالینی را به یاد می‌آورد و آن‌ها را از نظر خودشان بررسی می‌کند.

---