Miracles We Have Seen

این کتاب معجزه حوادث پزشکی است که پزشکان برجسته شاهد آن بوده‌اند و هیچ توضیح منطقی پزشکی برای آن وجود ندارد، یا اگر وجود داشته باشد، خود توضیح فوق‌العاده است. این مقالات دراماتیک اول شخص، جزئیات سرنادیپی‌های تماشایی، درمان‌های غیر ممکن، استناد نفس گیر به احیا، بیداری فوق‌العاده، و بازیابی از فجایع غیرقابل‌تصور را بیان می‌کنند. با این حال مقالات دیگر مواردی را بیان می‌کنند که در آن جنبه‌های فیزیکی کم‌تر از جنبه‌های احساسی دراماتیک بودند، با این حال برای هر کسی که درگیر آن بود، معجزه آمیز و تحول آمیز بودند. تاثیرات مثبت حتی در پی سخت‌ترین تراژدی‌ها، پیروزی‌های عمیق قلب و روح باقی ماند. پزشکان برجسته در بسیاری از تخصص‌ها، از جمله روسای دانشکده‌ها و گروه‌های آموزشی دانشکده‌های پزشکی دانشگاه‌های برتر کشور، به زبان روزمره و با شهادت در حال حرکت، واکنش‌های بسیار شخصی خود به این تجربیات بالینی قابل‌توجه را توصیف می‌کنند. در میان موارد فوق‌العاده‌ای که پزشکان شاهد آن‌ها بودند: کشیشی که از یک بیمار بستری دیدن می‌کرد در آسانسور دچار ایست قلبی شد، که درست در لحظه مناسب در طبقه قلب، درست در پای متخصص قلب، باز شد. یک نوزاد نارس کوچک در حال مرگ از بیماری‌های غیرقابل‌برگشت ریه با وجود مراقبت‌های ویژه که تقریبا بلافاصله پس از اینکه از تخت بیمارستان برداشته شد و بر روی سینه مادر او قرار گرفت، بهبود یافت. رئیس‌جمهور جان اف. یک پسر بچه نه‌ساله که در یک تصادف وحشتناک کشته شد اما بدون آسیب عصبی جان سالم به در برد. زنی که علی‌رغم داشتن هر دوی لوله‌های رحمی خود به روش جراحی، یک نوزاد سالم را به دنیا آورد و به دنیا آورد. یک مرد جوان که تنها امید برای بقا بود پیوند قلب بود، اما درست در همان لحظه‌ای که دچار مشکل بالقوه پیوند شده بود قلب خودش شروع به شفا دادن کرد. یک دختر نوجوان در نزدیکی مرگ، پس از ابتلا به بیماری هاری که به طور کامل از بین رفته بود و اولین بیماری بود که پس از دیدار غیر منتظره تیموتی دولان، که قرار بود اسقف اعظم نیویورک شود، از این بیماری نجات پیدا کند. یک پنجره در منهتن - او کسی بود که ۴۷ طبقه سقوط کرد و نه تنها تنها تبدیل به تنها کسی شد که از سقوط از آن ارتفاع جان سالم به در برد، بلکه به بهبود کامل خود ادامه داد. معجزات ما کتاب الهام بخشی و خوش بینی را دیده‌ایم، و نگاهی اجمالی به زندگی پزشکان، انسانیت آن‌ها و سرسپردگی آن‌ها به بیماران و خانواده بیمارانشان. این به ما یادآوری می‌کند که آنچه ما نمی‌دانیم یا درک نمی‌کنیم لزوما دلیل ترس نیست و حتی می‌تواند دلیل امید باشد.

---