My Foreign Cities

هنگامی که او تنها هفده سال داشت، الیزابت سکاربورو مستقل و جاه‌طلب عاشق استفن بیپروای و مقاومت ناپذیر شد. می‌دانست که بیماری cystic دارد، و انتظار داشت که فقط تا سن سی‌سالگی زنده بماند و به این زودی چاره‌ای جز آن نخواهد داشت. می‌توانست به سفر برود، تاریخ سفر را تعیین کند، و زندگی پرماجرایی را که تصور می‌کرد رهبری کند، یا می‌توانست با استفن باشد، کسی که با ضرورت خاص خودش آمده بود. در انتخاب او، اسکاربورو نوع دیگری از ماجراجویی را در آغوش گرفت - - همزمان شاد و مشتاق - - ماندن با استفن و ساختن یک زندگی در ده سالی که آن‌ها با هم داشتند. بیماری در پس‌زمینه زندگی آن‌ها و بعد از آن - با اصرار بیشتر - در پیش‌زمینه وجود خواهد داشت. با این حال، فراتر از بیماری، یک داستان عاشقانه نفس‌گیر است. در نثر کریستالی، سکاربورو نبض رابطه خود با استفن را با همه قراب‌های روشن‌کننده آن توصیف می‌کند. مانند هر زوج جوانی، آن‌ها در مورد انتخاب‌های شغلی، تلاش برای سفره‌ای جاده‌ای بد فرجام، چانه زدن در مورد اینکه آیا یک توله‌سگ را به فرزندی قبول کنند، و میزبان یک جشن شکرگزاری به یاد ماندنی باشند، ناراحت هستند. آن‌ها درده‌ای رو به رشد بیست‌سالگی خود را در کنار پیچ و تاب‌های بیماری تهدید کننده زندگی حرکت می‌دهند. اگر زنگ ساعت نصف شب زنگ بزنند، زنگ تلفن ممکن است یک دوست دل شکسته باشد، یا بیمارستان به او پیشنهاد جدیدی بدهد. با گذشت زمان و پدیدار شدن مشکلات، خطرات بیماری استیفن او را مصرف می‌کند، درست همانطور که آن‌ها خوانندگانی را که احساس می‌کنند با این زوج فوق‌العاده آشنا شده‌اند، مصرف می‌کنند. اسکاربورو داستان عشق شدید و محدودیت‌های آن را با شوخ‌طبعی، لطف و شجاعت قابل‌توجه بیان می‌کند. شهرهای خارجی من تصویری از یک زوج جوان است که با بی‌قیدی و بی پروایی به مرگ نزدیک می‌شوند و تا آنجا که می‌توانند با شادی از آن پیش می‌روند.

---