Quarterly Essay 57 Dear Life

در این مقاله در حال حرکت و بحث‌برانگیز، دکتر و نویسنده، کارن هیچکاک در مورد درمان افراد مسن و در حال مرگ از طریق برخی موارد فراموش‌نشدنی تحقیق می‌کند. او با صداقت و تجربه عمیق، به تصمیمات پایان زندگی، ضعف و جنون، درمان بیش از حد و هزینه‌های فزاینده نگاه می‌کند. جامعه ما جامعه‌ای است که در آن نمایش گرایی، که اغلب خود را پنهان می‌کند، تهدید می‌کند که افراد مسن را به "باری" دشوار، ناامید کننده، گران و همگن تبدیل می‌کند. در حالی که ما به درستی به دنبال این هستیم که درمان را در زمانی که بی‌هوده، مضر و یا برخلاف میل بیمار است، مهار کنیم، این کار گاهی اوقات می‌تواند منجر به محدودیت‌هایی در مراقبت متناسب با سیستم به جای فرد شود. پزشکان ممکن است زمانی که چنین نیست وضعیت را نا امید اعلام کنند. هیچکاک با هدف بهتر کردن زمان و نه کوتاه‌تر کردن آن استدلال می‌کند: ما باید برای آینده‌ای برنامه‌ریزی کنیم که بیشتر ما پیر شویم. و ما باید نهادها و جامعه خود را تغییر دهیم تا نیازهای جمعیت سالخورده را برآورده کنیم. زندگی عزیز یک مقاله برجسته توسط یکی از قدرتمندترین نویسندگان استرالیایی است. او گفت: " افراد مسن و ضعیف جامعه ما هستند. آن‌ها پدر و مادر بزرگ و مادر بزرگ‌های ما، مراقبان و همسایگان ما هستند، و همه ما در آینده‌ای نه چندان دور هستیم. .. .. آن‌ها هزینه رو به رشدی برای مدیریت شدن ندارند و یا باری برای تغییر دادن آن‌ها وجود ندارد و یا وحشتی برای پنهان شدن وجود دارد، بلکه مردمی هستند که نیازهایشان ما را ملزم به تغییر می‌کنند. "کارن هیچکاک" زندگی عزیزم

---