Bus 57

داستان های جنایی بر اساس وقایع واقعی به ندرت رمانتیک هستند. اما این ها هستند که معمولا قلبمان را می شکنند. این اتوبوس ۵۷ ساله تنها چیزی است که ساشا و ریچارد را به هم پیوند می دهد. ریچارد یک امریکایی افریقایی تبار است که به مدرسه دولتی می رود و مدت زیادی را در یک گروه نوجوان گذرانده است. ساشا سفیده، میره به یه مدرسه خصوصی و خودش رو به عنوان یه مامور معرفی میکنه ساشا و ریچارد فقط هشت دقیقه در روز با هم توی اتوبوس ۵۷ می‌مونن تا روزی که ساشا دامن بلند سفید رو بپوشه و ریچارد روشنش میکنه داشکا سارتر ماه ها است که در پی محاکمه است، با گروه های علاقه مند صحبت می کند و در مورد زمینه تحقیق می کند. اتوبوس ۵۷ مستند موشکافانۀ یک مورد جالب است که درهم تنیدگی دو جوان را نشان می دهد که تنها یک چیز را می خواهند: با وجود همه چیز شاد باشید. در فوریه ۲۰۱۵ مجله نیویورک تایمز، تحت عنوان اتش سوزی در اتوبوس ۵۷، مقاله ای طولانی تر را از روزنامه نگار داشکا اسلات در مورد حادثه ای که یک سال و نیم پیش در اوکلند رخ داد منتشر کرد. یک نوجوان امریکایی افریقایی تبار لباس های یکی از همسالان خود را اتش می زند. سلاس و سرنوشت ریچارد دیگر داشکا را رها نمی‌کرد تا مقاله این کتاب به چاپ برسد. او در مورد دوران کودکی غیر معمول ساشا در تخیل صحبت می کند، امدن به بیرون، اقامت در بیمارستان، و همچنین در مورد پشتیبانی هایی که ساشا دریافت می کند، نه تنها در جامعه ی «جی بی کیو». به همین شکل، او با دقت روی داستان ریچارد کار می کند و به سیستم قضایی نگاه می کند که به نظر می رسد جوانان افریقایی-امریکایی با انها متفاوت از سیستم های سفید رفتار می کنند. دفتر دادستان عمومی در ابتدا اقدام ریچارد را به عنوان جنایت نفرت طبقه‌بندی می‌کند و او را تحت قوانین جزایی بزرگسالان تهدید می‌کند و به این ترتیب ممکن است به حبس ابد محکوم شود.

---