The Health Gap

در محله درون شهری اوپتن / دروئید هایتس، امید به زندگی یک انسان شش برابر است؛ نه چندان دور، در محله رولاند پارک / پوپلار بزرگ، امید به زندگی هشتاد و سه است. همان اختلاف ۲۰ ساله قابل اجتناب در محله‌های کالتون و لنزی گلاسگو، و در سایر شهرهای سراسر جهان وجود دارد. در سیرالئون، یک زن ۲۱ تا ۱۵ ساله در سال‌های باروری خود به خاطر یک علت مادری جان خود را از دست خواهد داد. در ایتالیا این رقم ۱۷۱۰۰ است. اما در ایالات‌متحده که بیش از هر کشور دیگری در دنیا برای مراقبت‌های بهداشتی هزینه می‌کند، این رقم در حدود ۱۸۰۰ نفر است. چرا؟ تفاوت‌های دراماتیک در سلامت موضوع ساده‌ای برای ثروتمندان و فقرا نیست؛ فقر به تنهایی سلامت را به خطر نمی‌اندازد، بلکه نابرابری را به خطر می‌اندازد. در واقع، خودکشی، بیماری‌های قلبی، بیماری‌های ریوی، چاقی و دیابت، همه با ضرر اجتماعی در ارتباط هستند. در هر کشوری، افراد با ضعف اجتماعی نسبی، از مشکلات سلامتی و طول عمر کوتاه تری رنج می‌برند. در داخل کشورها، هر چه موقعیت اجتماعی افراد بالاتر باشد، سلامت آن‌ها بهتر خواهد بود. این نابرابری‌های سلامتی توضیحات معمول را نادیده می‌گیرند. رویکردهای متعارف برای بهبود سلامت بر دسترسی به راه‌حل‌های فنی و تغییرات در رفتار افراد تاکید کرده‌اند، اما این روش‌ها تنها تا کنون پیش رفته‌اند. چیزی که واقعا تفاوت ایجاد می‌کند این است که شرایط را برای مردم ایجاد می‌کند تا بر زندگی خود کنترل داشته باشند، تا بتوانند هر طور که می‌خواهند زندگی کنند. توانمندسازی کلید کاهش نابرابری سلامت و در نتیجه بهبود سلامت همه است. مارموت تاکید می‌کند که میزان بیماری یک جامعه به عنوان یک کل، تعیین‌کننده چگونگی عملکرد آن است؛ هر چه نابرابری سلامت بیشتر باشد، اختلال عملکرد نیز بیشتر خواهد بود. مارموت تاکید می‌کند که ما ابزار و منابع مادی برای بهبود سطح سلامت افراد و جوامع در سراسر جهان را داریم، و این که برای انجام ندادن این کار نوعی بی‌عدالتی خواهد بود. با اشاره به نمونه‌های قدرتمند و آمارهای شگفت‌انگیز (‏" مردان جوان در ایالات‌متحده.

---