Fire Road

برو بیرون! فرار کن! باید اینجا رو ترک کنیم میخوان کل اینجا رو نابود کنن بچه‌ها، اول بروید! برو! این اخرین فریاد کیم فوک نه ساله بود که قبل از اینکه دنیایش به شعله‌های اتش تبدیل شود شنید. زمانی که بمب‌های ناپالم از اسمان فرو ریختند و لباس‌های او را سوزاندند و عمیقا در پوستش نفوذ کردند. لحظه ای است که برای همیشه اسیر شده است، یک تصویر نمادین که برای تعریف وحشت و خشونت جنگ ویتنام امده است. کیم در یک مرده‌خانه رها شده بود؛ هیچ کس انتظار نداشت که او از این حمله جان سالم به در ببرد. ناپالم به معنی اتش بود و اتش به معنی مرگ. کیم برخلاف تمام مشکلات زندگی می‌کرد ولی زندگی‌اش برای شفای بیماران اغاز شده بود. وقتی بمب‌های ناپالم فرو ریختند، تمام چیزهایی که کیم می‌دانست و به ان‌ها متکی بود، همراه با ان‌ها منفجر شدند: خانه اش، ازادی کشورش، معصومیت کودکی و شادی اش. سال‌های اینده را می‌توان به خاطر سوختگی‌های شدید و درد جسمی بی‌امان در سراسر بدنش که یاداور ان روز وحشتناک بود، با روش‌های درمانی طاقت‌فرسا همراه کرد. کیم از درد و سوزش بدن خود جان سالم به در برد، اما او چگونه می‌توانست از درد روحی که از دست داده بود، جان سالم به در ببرد؟ راه اتش حکایت واقعی این است که چگونه جواب را در خدایی یافت که خود را رنج می‌داد؛ نجات‌دهنده‌ای بود که درد او را درک می‌کرد و به ان اهمیت می‌داد. جاده اتش (انگلیسی: Fire Road Road) داستان وحشت و امید است، داستان دل خراش یک زندگی در یک لحظه تغییر کرد و قدرت و تاب اوری که فقط در قدرت رحمت و عشق خدا یافت می شود.

---