Musicophilia

موسیقی می‌تواند ما را به اوج یا عمق احساسات برساند. می‌تواند ما را متقاعد کند که چیزی بخریم و یا اولین قرار ملاقات مان را به ما یادآوری کند. وقتی هیچ چیز دیگری نمی‌تواند ما را از افسردگی نجات دهد. . میتونه ما رو به رقص برسونه اما قدرت موسیقی خیلی بیشتر می‌شود. در واقع، موسیقی مناطق بیشتری از مغز ما را اشغال می‌کند تا زبان که انسان‌ها گونه‌های موسیقی هستند. اولیور ساکس، مهربان و دلسوز، داستان‌های متقاعد کننده از افرادی که تلاش می‌کنند تا خود را با شرایط عصبی مختلف وفق دهند، اساسا طرز فکر ما در مورد مغز خودمان و تجربه انسانی را تغییر داده‌است. در موسیقی، او قدرت موسیقی را از طریق تجربیات فردی بیماران، موسیقیدانان و مردم عادی از مردی که مورد اصابت صاعقه قرار گرفته و ناگهان در سن چهل و دو سالگی به یک پیانیست تبدیل می‌شود، به یک گروه از کودکان مبتلا به سندرم ویلیامز که از بدو تولد بیش از حد موسیقی دارند، بررسی می‌کند. از افرادی با "آمسیا"، که یک سمفونی به صدای سرهم‌بندی دیگ‌ها و ماهی‌تابه‌ها به گوش می‌رسد، گرفته تا مردی که حافظه‌اش فقط هفت ثانیه برای همه چیز به جز موسیقی طول می‌کشد. حساسیت فوق‌العاده ما به موسیقی گاهی اوقات می‌تواند اشتباه باشد: اسکس بررسی می‌کند که چگونه آهنگ‌های جذاب می‌توانند ما را در معرض ساعت‌ها بازپخش ذهنی قرار دهند، و چگونه تعداد شگفت انگیزی از مردم توهمات موسیقی بدون وقفه که شب و روز به آن‌ها حمله می‌کنند را به دست می‌آورند. با این حال، بیشتر اوقات، موسیقی درست پیش می‌رود: اسکس توضیح می‌دهد که چگونه موسیقی می‌تواند مردم را با بیماری پارکینسون که نمی‌تواند حرکت کند، زنده کند، کلماتی به بیماران سکته مغزی بدهد که نمی‌توانند حرف بزنند، و افرادی را آرام کند و سازماندهی کند که خاطرات آن‌ها توسط آلزایمر یا فراموشی ویران شده‌است. موسیقی مقاومت ناپذیر، haunting و فراموش‌نشدنی است، و در Musicophilia، الیور کیسه‌ها به ما می‌گوید که چرا. ژاکت

---