Rights to Health Care

وجود انسان با درد، محدودیت، ناتوانی، بیماری، درد و مرگ مشخص می‌شود. این حقایق زندگی و مرگ زمینه‌های فراوانی را برای توصیف قسمت اعظم وضع بشر به عنوان بدبختی فراهم می‌آورد. یک سوال اساسی فلسفی این است که آیا شرایط به علاوه ناعادلانه یا ناعادلانه هستند به این معنا که ادعاهای موجه در مورد منابع، زمان، و توانایی‌های دیگران را توجیه می‌کنند. وسوسه استفاده از زبان‌های حقوق و عدالت غیرقابل دفاع است. در مواجهه با درد، ناتوانی و مرگ، شکایت کردن طبیعی به نظر می‌رسد که "کسی باید کاری انجام دهد"، "این ناعادلانه است"، یا "این فقط مبارزه نیست که مردم باید به این شیوه رنج ببرند". با این حال، این یک چیز است که باید در مورد بی‌انصافی اعمال یک مادر و یک چیز دیگر برای شکایت در مورد بی‌انصافی فرآیندهای بیولوژیکی و یا فیزیکی شکایت کرد. اگر کسی را به خاطر بیماری، ناتوانی، یا مرگ سرزنش نکنیم، به چه معنا، اوضاع و احوال ناخوشایند یک نفر ناعادلانه و ناعادلانه است؟ اگر کسی باعث این وضعیت ناگوار نشده باشد، چگونه ممکن است ادعاها علیه دیگران برای کمک و حمایت ایجاد شود؟ توجیه زبان‌های مبارزه با مراقبت بهداشتی یا عدالت در مراقبت بهداشتی نیازمند نشان دادن این است که چرا شرایط بد خاص نیز غیرمنصفانه هستند، به این معنا که از دیگران می‌خواهند کار کنند. این امر نیازمند درک و همچنین محدودیت‌های ادعاهای مالکیت است. به هر حال، ادعاهای مربوط به عدالت در بهداشت و درمان و یا دعوا برای بهداشت و درمان مبارزه با اموال کسانی که از منابع آن‌ها برای ارائه مراقبت استفاده خواهد شد را محدود می‌کند.

---