Black Death at the Golden Gate

برای مهاجر چینی، وانگ چوت کینگ، زنده ماندن در سان‌فرانسیسکو به معنای زندگی در سایه بود. عبور او در ۶ مارس ۱۹۰۰، چندان قابل‌توجه نبود اگر یک افسر بهداشت شهری متوجه غده لنفاوی سیاه و متورم روی کشاله رانش که نشانه‌ای از طاعون خیارکی بود، نشده بود. مقامات که از شبه علم نژادپرستانه برخوردار شده بودند، به قرنطینه چیناتان هجوم بردند در حالی که پزشکان بافت وونگ را برای تشخیص باکتری‌ها بررسی کردند. اگر این بیماری ویرانگر وجود نداشت، سان‌فرانسیسکو به مرکز زلزله آمریکا تبدیل می‌شد که در حال حاضر جان ۱۰ میلیون نفر را در سراسر جهان گرفته بود. برای مطبوعات محلی، بارونهای راه‌آهن، و مقامات منتخب، چنین احتمالی غیرقابل‌تصور یا ناراحت‌کننده بود. زمانی که آن‌ها پوششی را برای مخفی کردن این تهدید ایجاد کردند، و به کار یکی از درخشان‌ترین دانشمندان کشور در این فرآیند پایان دادند، این کار به روپرت بلو، مامور بهداشت فدرال، برای نجات شهری که از نجات آن امتناع ورزید، واگذار شد. آبی و مردانش، در حالی که یک جنگ صلیبی بیرحمانه برای بهداشت را رهبری می‌کردند، در خیابان‌های کثیف سان‌فرانسیسکو که به سرعت در حال رشد بود، گشت می‌زدند، بویه‌های سیاه و خونین را معاینه می‌کردند، و موش‌های بیمار را که سرنوشت کل کشور را در معرض خطر قرار داده بودند، تشریح می‌کردند. در سنت اریک لارسون و استیون جانسون، راندال یک گزارش پر زرق و برق از نژاد بلو برای درک این بیماری منتشر می‌کند و شامل گسترش تنها امید نجات سان‌فرانسیسکو و ملت از یک سرنوشت وحشتناک است.

---